Psychoterapia

Psychoterapia rozpoczyna się od kilu wstępnych spotkań (konsultacji). Jest to bardzo ważny czas zarówno dla pacjenta_tki jak i terapeuty_ki. Konsultacja to czas zebrania informacji o pacjencie_tce, analiza zgłaszanych trudności oraz propozycja procesu terapeutycznego.
Sesja terapeutyczna trwa 50 minut i odbywa się raz w tygodniu. Jej tematem są bieżące sytuacje z życia, które w jakiś szczególny sposób są dla pacjenta_ki ważne, bądź trudne, albo sytuacje, które już miały miejsce w przeszłości, jednak wciąż budzą silne emocje i wpływają na bieżące funkcjonowanie pacjenta_ki.
Psychoterapia ma na celu pomoc w przezwyciężeniu zahamowań oraz zmianę destrukcyjnych sposobów reagowania na trudne dla pacjenta_ki zdarzenia. Pacjent_ka staje się bardziej zdolny do pokonywania swoich lęków oraz do korzystania z nowych, bardziej adekwatnych i skutecznych sposobów radzenia sobie z życiowymi wyzwaniami.
Spotkania terapeutyczne odbywają się w ścisłej poufności. Terapeuta_ka, kierując się etyką zawodową, zobowiązany jest do tajemnicy terapeutycznej oraz do nie ujawnia personaliów pacjenta_tki. Terapeuta_ka w swojej pracy kieruje się światopoglądową neutralnością oraz wrażliwością i współczuciem wobec trudności pacjenta_ki. Terapeuta_ka nie udziela rad ani nie daje recept. Jego zadaniem jest stworzyć takie warunki, by pacjent_ka sam_a znalazł_a najlepsze rozwiązanie swoich trudności.
Najczęstszym powodem zgłaszania się do psychologa_żki/psychoterapeuty_ki jest długotrwałe cierpienie psychiczne lub powtarzająca się w życiu niemożność, np.: stany lękowe, depresyjne, nasilone emocje gniewu, poczucia winy, wstydu, kłopoty z odżywianiem, niemożność budowania satysfakcjonujących relacji, wycofanie się z życia społecznego, lub brak wiary we własne możliwości.
Psychoterapia jest również skuteczną metodą pracy nad rozwijaniem samoświadomości, poszerzeniem perspektyw społecznych i emocjonalnych.

W trakcie psychoterapii pracujemy z pacjentem_tką między innymi nad:

• objawami nie przystosowawczymi (agresja, fobie, uzależnienia), które uniemożliwiają satysfakcjonujące funkcjonowanie w społeczeństwie;
• obszarami wewnętrznymi (lęki, zaburzenia spostrzegania), które zaburzają satysfakcję z życia codziennego;
• obszarami funkcjonowania w systemie rodzinnym (wpływ wychowania w schematach, które są destrukcyjne, krzywdzące, hamujące rozwój
  poszerzanie świadomości, zrozumieniu siebie, swojego postepowania, reakcji na życiowe sytuacje,
• samoocena,

• przewarunkowanie, zdobywanie umiejantności innych reakcji na bodźce zewnętrzne, które były zapalne,

• kontrola bodźca – unikanie sytuacji i miejsc wywołujących niechciane zachowanie,

• mechanizm samoregulacji – nie wybuchanie złością, płaczem.